Alles wat ik hoopte en nog duizend keer meer. Dat was het eerste kampeerschrijfweekend dat ik 7 t/m 9 juni organiseerde. De locatie was fantastisch, het weer was perfect, de schrijfopdrachten van Bianca Boer maakten verhalen los die niemand van tevoren had kunnen bedenken. En de negen deelnemers waren het aller- allerbeste schrijf-, afwas- en marshmallowroostergezelschap.

“Maar wat doe je dan op zo’n weekend?” vroeg iemand me na afloop. “Schrijven”, was een veel te simpel antwoord. Het was eerder: “zintuigen openzetten, compleet in een bubbel raken, over alle voorleesvrees heenstappen, gewoon beginnen en blijven doorgaan als een stemmetje in je hoofd zegt dat het nergens op slaat wat je schrijft.”

We roken koffie, aarde en tandpasta. We telden rijstkorrels. We keken naar meerkoeten. We kozen foto’s. En door al die indrukken ontstonden er verhalen, gedichten zelfs. Ik moest heel hard lachen en een keer heel hard huilen. Dat is wat zo’n weekend met je doet, schijnbaar. En dat valt bijna niet uit te leggen. Daarvoor moet je gewoon een keer meegaan.